Druk en dromerig in de praktijk | Van rood naar groen

 Door: Jacqueline van de Sande

          Gepubliceerd in PIP (Pedagogiek in praktijk) en SOZIO.

Na mijn vorige blog Meiden met ADHD: vriendschappen en intieme relaties deel ik dit keer een ervaring uit mijn praktijk.

Beau heeft dit keer op eigen initiatief haar ouders meegenomen. Wat een contrast met het veertienjarige meisje dat tijdens het intakegesprek duidelijk door haar ouders was ‘meegesleept’. Ze viel over elk woord van haar ouders en ging constant tegen hen in. Pff, het was voor mij hard werken om ‘het probleem van Beau’ zoals ouders het verwoordden om te buigen naar iets van hen samen. Naar een doel waar zij zich alle drie in konden vinden, een gezamenlijk doel dat écht hun doel is. 

Aan het eind van het eerste gesprek formuleerden Beau en haar ouders hun doel: ‘Het lukt ons om op een rustige manier met elkaar te praten.’ Dat is wat ze samen graag willen en waaraan ze alle drie iets kunnen bijdragen.

Intensief uurtje voor Beau en haar ouders
Om inzicht te krijgen in de manier waarop de gezinsleden met hun eigen emoties omgaan, introduceer ik de ‘emotiemeter’ uit het boek Druk en dromerig. Ik vraag hen te noemen wanneer zij zich prettig voelen en wat hen blij maakt (groene fase). Waar ouders moeten nadenken, weet Beau het al: ‘Van voetbal, op de trampo met Seline en shoppen.’ Nadat ouders hebben verteld wat hen blij maakt gaan we door naar de rode fase (boos). Ik zie Beau aandachtig luisteren naar wat haar vader boos maakt, wat hij voelt in zijn lichaam en wat hij dan doet. ‘Dat gaat bij mij precies zo!’ roept het meisje uit. ‘Bij mij is de boosheid er ook opeens en ik begin ook meteen te schreeuwen.’ ‘Precies’, reageer ik glimlachend. ‘Daarom zoomen we nu in op de oranje fase. In oranje kun je namelijk vaak nog nadenken en je gedrag sturen.’
Het wordt een intensief uurtje voor Beau en haar ouders (en voor mij:), waarin het hen lukt om naar elkaar te luisteren en, héél belangrijk, samen lol te hebben!